'Zijn we er klaar voor jongens?' Inmiddels heeft mijn hele gezin jas en schoenen aan, tijd om eens even lekker een blokje om te gaan. Het weer is zacht buiten en de natuur prachtig nu de herfst zo volop aanwezig is. Er volgt wat gemompel als antwoord op mijn vraag, ik geloof dat de kinderen nog niet erg overtuigd zijn van het feit dat zo'n wandeling goed voor ons is ;-)
Ik draai de deur op slot en zet koers richting de straat, al snel word ik gevolgd en wordt er bijna letterlijk om mijn hand gevochten, manlief kuiert op zijn klompen rustig achter ons aan.
De frisse lucht dringt mijn neusgaten binnen, het ruikt altijd zo lekker als het geregend heeft ik geniet met volle teugen. Aan de ene kant van mij hoor ik een paar sloffende voeten, in mijn oog hoeken zie ik hoe 'enthousiast' onze dochter met ons mee sloft, ze heeft er duidelijk zin in.
Zoonlief heeft mijn hand vast gepakt (ik geniet nog steeds met volle teugen van dit gebaar, hij is nu 7 jaar en hoe lang zal hij zijn moeder nu nog bij de hand willen houden?!) en begint te praten. Hij heeft altijd wel wat te vertellen, zo deze middag ook. Ik luister naar zijn verhalen en op zijn vragen probeer ik een zo goed mogelijk antwoord te geven.... echter nodigen zijn vragen soms uit tot een ander antwoord dan hij verwacht.
Terwijl hij een verhaal aan het vertellen is herinnert hij zich dat hij melk gedronken heeft en vraagt plotseling aan mij 'Mam, heb ik een snor? '
Ik kijk even naar zijn mond en glimlach dan naar hem 'Welnee joh! Je bent nog maar zeven jaar!'
Even kijkt hij me aan en begint dan te lachen.... gelukkig zit het met zijn gevoel voor humor wel goed! ;-)
x Irene x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten